Tijdens een vakantie in de Provence werd Maartjes aandacht getrokken door de lange rijen gesnoeide platanen langs de Franse wegen. Wat haar intrigeerde waren hun menselijke vormen en tere huid. "Als de bomen hun schors laten vallen, zijn ze bijna naakt. En met hun fijne huid in pistachegroene, naar roze neigende en zachtgele tinten, ogen ze kwetsbaar." Maartje besloot de bomen te vertalen in houtskool, het materiaal waarmee haar associatieve werkwijze het sterkst naar voren komt. Onder haar vingers zag zij iets ontstaan wat op een landschap leek. Een landschap getekend binnen de lichamelijke contouren van de boom. Al werkend verloor zij zich bijna in het landschap. "Bij die krater wilde ik wel zijn, daar zou ik wel willen rondlopen." Pas lange tijd later ontdekte Maartje dat zij landschappen vanuit vogelvluchtperspectief had getekend. Ver weg, onbetreden en onbereikbaar. De platanen van Maartje verenigen tegengestelden. Je staat vlak voor de kwetsbare lichamen. Maar wat zij herbergen is heel ver weg en per definitie onbereikbaar.
